Met lange vingers leg ik mijn wekker het zwijgen op. Niks opgewonden voor de lange trip die ons te wachten staat. Omwille van te lang inderdaad. Maar ik ben me bewust van het avontuurlijke voorrecht dat me toelacht. Twee weken met onze collega’s, zeg ondertussen gerust vrienden, in Ecuador mogen werken in hun school(tje) in Otavalo.
We laden juf Lut in die al opgewonden op haar brievenbus zit te pronken. Oud-Scharrelaar Veronica dropt ons netjes op tijd aan het station van Breda. We lopen wat nerveus rond om een toeslagticket te bemachtigen. En natuurlijk geraakt er maar eentje van ons twee door het automatische poortje. Ach ja, retourticket wordt nog niet herkend. Foutje. Lift naar perron 5. Geen trein. Oeps, opnieuw foutje. Perron 7. De tijd dringt. Lift naar beneden, lift naar boven. Oef, eerste hindernis gerond. Op Schiphol is het gewoon een kwestie van rustig alle wachtrijen bij incheck- en controleposten te trotseren en niet te lachen bij de automatische gezichtsherkenning.
Een supergrote koffie in a hurry vooraleer we de trappen van het vliegtuig bestijgen.
Wat een kanjer! En wat een comfort. Niks om lastig voor te ontwaken. Die 11 vlieguren zullen inderdaad vliegen. Copieuze maaltijden gezien de situatie, groot filmaanbod, leesvoer of gewoon onder je slaapdekentje. En een stewardess, pensioengerechtigde leeftijd en dus boordevol ervaring die al snel weet dat je melk in je koffie wenst.
‘Escuela Pestalozzi - Pat y Lut’ lezen we op een bordje. Dat moet voor ons zijn.
Knuffel, kussss, bienvenido, platgedrukt, duim omhoog, schouderklop.
Als de dag van gisteren herinner ik me mijn woorden bij de opstart van de samenwerking: Taal mag nooit een obstakel zijn om mensen te ontmoeten. Ik val terug op het Spaans van juf Lut en mijn eigen lichaamstaal.
Nog twee uurtjes karren de bergen in.
De cultuur schokt niet - daarvoor zijn we al teveel gepokt en gemazeld, maar leidt ons langzaam dieper de realiteit van dit prachtige land in. De wegen zijn splinternieuw, de auto’s groot en sterk en de talrijke bussen als kerstbomen spuwen hun zwarte roet.
Zijn de huizen in opbouw of in verval, horen daar nu ramen in of juist niet, lopen al die kinderen op de straat geen gevaar tussen het wurmende verkeer?
Ach, onderdompelen, genieten en dromen.
Enkele Westmalles brengen alvast de Kempense toets in huis. Terwijl Monica, directrice van de school en voor twee weken onze gastvrouw, vertrekt naar haar avondjob - dubbel werk noodzakelijk voor een minimum aan comfort - maken wij, Pato, Pati, Pat en Lut, een rustige wandeling door het verrassend kabbelende Otavalo, een dorp van 230 000 inwoners.
De avond wordt in gesprek over de school afgesloten. Dochter Pati en zoon Steven als handige tolken. Het trieste verhaal dat de overheid met zijn gratis aanbod de kinderen wegsnoept bij Pestalozzi. Maar de overtuiging dat kleinschaligheid en persoonlijke aanpak het wint op massaonderricht. Pestalozzi startte opnieuw met slechts 20 kinderen. Maar met Scharrel als lichtend voorbeeld voor individuele benadering, met een liefdevol oog voor de zwaksten in de maatschappij, de gehandicapten. Met de bedoeling niet de beste worden maar wel het beste uit je eigen zelve te halen. Een mooie filosofie voorwaar.
Met een blaffende roedel honden onder haar raam valt juf Lut na 24 uur in slaap.
Feest om 6.30 in de ochtend.
Half Otavalo rent zich wakker op de piste vlak bij het huis van onze gastvrouw. Of amuseert zich op de openluchtfitnesstoestellen. Aerobicbeats vullen al de straat. Geen zweem van competitie of indruk maken. Gewoon gezellig keuvelend sportend wakker worden met de buren. Dik en dun, jong en oud, vrouw en man. En van die laatste soort ben ik één in de veelkleurige groep. Hoe heerlijk is dit. Halfslapende goedzakken van honden versieren de omgeving. Moeilijk om niet geraakt te worden door die triest trouwe smekende ogen.
De stad ontwaakt niet meer, ze is al klaarwakker.
Tijd om naar school te gaan. Theresa, twee Duitse stagiairs en enkele nieuwe ouders met hun kroost wachten ons op.
Monica houdt een begeesterende toespraak over haar bezoek aan Scharrel. Niet belangrijk wat of hoeveel je bezit maar wel dat je kansen krijgt om op te groeien in een warme omgeving tot een gelukkige en respectvolle mens.
We zien onze kinderrechtenboom. We zien ons scharrelkuiken maar vooral zien we in elk lokaal de tree of values, de waardenboom, volledig in de filosofie van deze school.
De welkomstactiviteit focust opnieuw op diversiteit. Iedereen lust andere dingen, voetbalt beter of slechter, is minder of meer gehandicapt. Samen met de ouders, Mesties of Indigno. Hoed, pet, lange staart of rok of jeans…
Dan gaat de riem er af. Late lunch at home met een mengelmoes van Spaans, Duits, Italiaans en Engels. Kabbelend naar de voet van de Imbabura, een gelukkig slapende vulkaan in de buurt en naar de avondkeuvel. Juf Lut blijft moedig spartelen in het Spaanse bad. Het weekend wacht.
WEEKEND: een impressie van een lange reis langs uitlopers van het Andesgebergte en het tropisch regenwoud
DAG5
Vandaag halen we de equitygids boven. Eerste activiteit: ken jezelf en stel jouw capaciteiten voor aan je kameraden. We gebruiken hiervoor als werkmiddel de tekening van de bloem. Eerst aan de beurt een kleine groep van kinderen met een beperking. Nadien een groep van zesdeklassers uit de buurschool. De video kan je later bekijken. Enkele foto’s alvast.
DAG 6
De week/wereld draait door
Emoties troef vandaag.
(Te)veel over Scharrel gepraat.
(Te)veel over respect gepraat.
Respect als codewoord voor deze school/scholenband.
En echtheid.
Empathie.
Grote woorden die ver van huis even recht naar het hart grijpen.
De combinatie valide met anders-valide kinderen.
Het maakt me broos.
Zo waardevol.
M-decreet?
Een zwak en gecontesteerd surrogaat.
De ratrace tegenover het tijd en aandacht geven aan mekaar.
Jezelf wegcijferen voor je zwakkere medemens.
Tranen.
Tweede activiteit: ik ook! Tambien!
De namiddag toonde Ecuador op zijn mooist met het kratermeer van Cuicotcha
DAG 7
Activiteit 3 uit onze gids: silhouet.
Zelfde groep als de vorige dagen: voor- en nadelen.
Vertrouwd maar weinig verrassend.
Wel animo onder een stralende zon.
DAG 8
De dagen zijn vroeg en vol.
Gevuld met rijst, patatjes, eieren en veel fruitsap. Vers en altijd anders.
En ’s avonds een flesje wijn met een losse babbel over koetjes, kalfjes, lange busritten en de colibri.
Gevuld met de geur van gebakken kippenpoten ook.
Elk derde huis is wel een winkeltje of eetplek.
Ik bak toch frietjes in mijn keuken, waarom probeer ik ze dan ook niet ineens te verkopen.
Als ik 2 dollar binnenhaal kan ik weer een dag verder.
Gevuld met warme schooldagen op het kleurrijke plein en verrassende uitstappen in een overweldigende natuur.
Met onze Westerse ogen overheerst armoede, poverheid, chaos ook.
Met andere ogen kijken opent een heel andere wereld. Gelukkig zijn met niks. Vriendelijk. Fier zijn op je afkomst en cultuur. Creatief zijn om elke dag enkele dollars bij mekaar te sprokkelen om te overleven.
Een land weliswaar van zekerheden, van gewoonten. Elke dag en elke nacht zijn altijd even lang. Half zeven licht, half zeven donker. Elke dag is er wel kip en rijst. Elke school zijn uniform. Elke indigno zijn lange zwarte haren…
4de activiteit vandaag op school: domino. Kinderen waren geboeid. Dromen over hun toekomst, hun doelen. Behalve obligate profvoetballers ook bedrijfsleiders, leerkrachten in spe, en (wereld)reizigers. Wat is er mooier dan kinderdromen, overtuigd om deze waar te maken.
Eén minpuntje in deze groep: alleen maar jongens…
In de namiddag op bezoek bij Theresa, de zus van onze gastvrouw, en haar ouders.
DAG 9
Vanochtend wandeling met de niños naar de cascade.
Probleem voor ons: Joël kan/mag niet mee.
Onmogelijk met zijn rolwagen.
Obstructie van de twee Belgen. Wij willen Joël mee. Zover als mogelijk.
Op zijn platte banden, met zijn versleten rolwagen.
With a little help van some friends op de steile stukken brengen we Joël waar die hoort te zijn. Bij de anderen.
De wandeling is mooi. De kinderen tekenen en picknicken. Joël drinkt zijn colaatje een verdieping lager maar hij lacht. Missie geslaagd!
WEEKEND
Het was weer weekend
Ook voor jullie daar zeven uurtjes verder in de tijd
Wij snoven gretig van de smeltkroes van culturen
Op markten met beesten, poncho's, fruit of halve kippen
Babbelden honderduit over alles wat mensen
waar ook ter wereld
Verschillend maakt of gemeen
Stelden vast dat VVOB Ecuador onze scholenband veruit de beste vindt
(beetje heel erg fier toch wel)
En wandelden
Struikelden
En wandelden
Het weekend leerde ons opnieuw
Dat alles in zijn context past
Kinderarbeid, dierenleed het grijpt ons naar de keel
Er is nog heel wat werk
Aan pollutie en afvalbeleid
Maar wat een weelde van sappen en fruit
Wat een vreedzaam samenleven
Van indigino's, mestiezen en toeristen
En wat zijn de vrije honden slim en braaf en lief
En de huisjeswakers bruut en agressief...
DAG zoveel al
Vanochtend orgelpunt gezet achter onze equitygids activiteiten met de kinderen.
Vanmiddag op de markt inkopen gedaan voor de kookactiviteit van morgen.
Vanavond ons warme gastgezin een etentje aangeboden.
Vannacht genieten van het onvermijdelijke en never ending hondenrecital (wanneer slapen die beesten eigenlijk).
En morgenvroeg weer om half zeven paraat in deze samen-gezellig-en-gezond-wakker-worden stad.
VOORLAATSTE DAG ALWEER
Juf Lut rondt met Mariuxi nog de laatste kantjes
Samen met de keukenprinses en de kinderen bereiden we een vegetarische pasta. Vreemd voor een Ecuadoriaan maar zeker gesmaakt
Misschien wel mijn laatste officiële speech als directeur van Scharrel. Dank en hoop voor de toekomst van de scholenband. Weinig publiek maar wel schoon volk toch hé. (En er zat nog een kladje aan de andere kant hoor)
En dan het volledige plaatje. Kinderen en leerkrachten hadden met dans, woord en muziek een aardig afscheidsfeest in mekaar gestoken.
In de namiddag bereidden we de presentatie voor voor VVOB morgen in Quito.
En 's avonds namen we nog een duik in de warmwaterbronnen van Chachingbirro.
Jullie staan bijna op, wij duiken snel onder de dekens nu.
